Polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz i filozof. Osie­ro­co­ny jako czte­ro­la­tek zo­stał prze­nie­sio­ny pod opie­kę pra­bab­ki Hi­la­rii z Buy­nów So­bie­skiej, krew­nej sa­me­go kró­la Jana III So­bie­skie­go. Wy­buch po­wsta­nia li­sto­pa­do­we­go za­stał go w War­sza­wie, gdzie prze­rwał na­ukę w gim­na­zjum, by po­bie­rać lek­cje w pry­wat­nej szko­le ma­lar­skiej m.in. u Jana Kle­men­sa Mi­na­so­wi­cza. W 1842 roku wy­ru­szył do Dre­zna, a stam­tąd do Flo­ren­cji i We­ne­cji w celu roz­wi­ja­nia ta­len­tu rzeź­biar­skie­go. Po ze­rwa­nych przez na­rze­czo­ną za­rę­czy­nach schro­nił się w Ber­li­nie. Wła­śnie tam, w 1846 roku, uwię­zio­no go z po­wo­dów po­li­tycz­nych, co po­gor­szyło jego sta­n zdro­wia. Po­dró­żu­jąc przez Bruk­se­lę, tra­fił do Rzy­mu – tam rów­nież pro­wa­dził buj­ne ży­cie to­wa­rzy­skie, przy­jaź­nił się np. z Zyg­mun­tem Kra­siń­skim. Od 1849 roku prze­by­wał w Pa­ry­żu, wspie­ra­jąc pol­ską emi­gra­cję – Juliusza Słowackiego i Fry­de­ry­ka Cho­pi­na. Po­mi­mo wie­lu prób li­te­rac­kich (pi­sy­wał do „Goń­ca Pol­skie­go"), re­cen­zje były bez­li­to­sne – po­sta­no­wił zmie­nić oto­cze­nie i z na­mo­wą hra­bie­go Wła­dy­sła­wa Za­moy­skie­go do­tarł do Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Pra­co­wał tam w stu­diu gra­ficz­nym, jed­nak in­for­ma­cja o wy­bu­chu woj­ny krym­skiej spo­wo­do­wa­ła, że po­wró­cił do Eu­ro­py. Po­cząt­ko­wo Nor­wid prze­by­wał w Lon­dy­nie, gdzie na­dal pró­bo­wał swo­ich sił jako ry­sow­nik, po czym po­wró­cił do Pa­ry­ża. Tam­że opu­bli­ko­wał kil­ka utwo­rów, an­ga­żo­wał się w for­mo­wa­nie po­wsta­nia stycz­nio­we­go i pla­no­wał wy­da­nie "Vade-mecum". Po­stę­pu­ją­ca śle­po­ta, głu­cho­ta i gruź­li­ca nie po­zwo­li­ły mu speł­nić tych pla­nów. Umiesz­czo­ny w Domu św. Ka­zi­mie­rza na pa­ry­skich pe­ry­fe­riach zmarł w nę­dzy 23 maja 1883 roku.