Polski malarz reprezentujący nurt dwudziestowiecznego koloryzmu. Studiował w latach 1921-1929 w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu i malarstwo w ASP w Krakowie u Fryderyka Pautscha i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Z tym ostatnim w 1929 roku przeniósł się do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie zakończył edukację w 1931 roku. Od 1932 roku pozostawał w przyjaźni z Tadeuszem Piotrem Potworowskim. Wraz z uczniami Kowarskiego należał do grupy „Pryzmat" (1933-1939). W 1935 roku wyjechał do Paryża. W 1937 roku odbył z Potworowskim podróż do Grecji i Włoch. Po powrocie powierzono mu prowadzenie galerii  "Salon 35" w Poznaniu, co czynił do wybuchu II wojny, organizując tam ponad 50 wystaw. Lata wojny i okupacji przetrwał w Poznaniu, pracując jako robotnik i prowadząc tajne nauczanie rysunku. W 1945 roku został wybrany na pierwszego prezesa ZPAP i objął kierownictwo reaktywowanej Szkoły Sztuk Zdobniczych (od 1946 Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych). W 1947 roku otrzymał Katedrę Malarstwa Dekoracyjnego ASP w Krakowie i w 1950 roku osiadł tam na stałe. Jego malarstwo jest indywidualną, świadomą syntezą koloryzmu i tendencji bliskich kubizmowi. Cechuje je naturalna harmonia i koherencja kompozycji, koloru, planów przestrzennych. Taranczewski należy też do najwybitniejszych powojennych twórców malarstwa monumentalnego. Wykonał m.in. plafon auli Uniwersytetu Adama Mickiewicza (1947), freski w kościołach Najświętszej Panny Marii (1954) i św. Marcina w Poznaniu (1957), a także witraże w katedrach poznańskiej i warszawskiej.