Polski malarz urodzony w Igołomii. W latach 1880-1881 uczył się w warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona, następnie w latach 1881-1889 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Leopolda Löfflera, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Studia artystyczne kontynuował w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u Aleksandra Wagnera. Po ich ukończeniu w 1892 roku wrócił do Polski i osiadł w Swoszowicach koło Krakowa. W latach 1896-1916 pełnił funkcję profesora malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet im. A. Baranieckiego.

Wraz z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką współpracował przy malowaniu monumentalnej "Panoramy Racławickiej". Od 1892 roku malował cykl obrazów na zlecenie Ignacego Korwin-Milewskiego. Podczas I wojny światowej walczył jako żołnierz Legionów Polskich, skąd zachowało się wiele jego prac dokumentujących działania żołnierzy oraz portetów. Był kilkakrotnie nagradzany m.in. w 1894 roku otrzymał srebrny medal na wystawie w Chicago. Jego twórczość wpisuje się w nurt młodopolskiego zainteresowania folklorem. Tematem jego prac były sceny rodzajowe z życia polskiej wsi oraz portrety. Jego obrazy często ukazują codzienne życie chłopów, a także przedstawiają ważne momenty z historii Polski. Wodzinowski zyskał uznanie za swoje realistyczne, ale jednocześnie pełne emocji i detali przedstawienia.