Polski malarz, grafik, pedagog. Studia artystyczne rozpoczął w 1898 w Szkole Przemysłowej we Lwowie na oddziale malarstwa dekoracyjnego. Naukę kontynuował w latach 1900-1904 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Teodora Axentowicza i Stanisława Wyspiańskiego. Od 1903 wystawiał razem z członkami Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. W okresie 1905-1926 mieszkał w Zakopanem, gdzie wszedł w krąg artystyczno-intelektualnej elity. W 1907 artysta odbył podróż do Wiednia, Paryża, Berlina i Budapesztu. Zwiedził też Monachium (1907) i Włochy (1908). W 1908 wziął udział w ostatniej wystawie Grupy pięciu (reprezentującej nurt młodopolskiego symbolizmu) prezentowanej w Wiedniu i Monachium. W 1909 wstąpił do Towarzystwa Sztuka Podhalańska, zaś w 1910 podjął współpracę z pracownią Kilim, projektując tkaniny. W latach 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści polscy (przemianowanej w 1919 na Formiści). W 1919 objął stanowisko profesora w Wolnej Szkole Sztuk Pięknych utworzonej w Zakopanem. W 1922 związał się ze Stowarzyszeniem Polskich Artystów Plastyków Rytm. W 1926 roku zamieszkał w Wilnie, gdzie pracował jako nauczyciel w Szkole Rzemiosł Artystycznych do 1932 roku. Od 1937 roku zajmował stanowisko docenta malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1940 został prezesem Związku Plastyków Wileńskich i profesorem Akademii Sztuki w Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Po II wojnie światowej mieszkał w Toruniu, gdzie, do 1960 roku, był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Najczęściej powracającym motywem w malarstwie Niesiołowskiego był akt ujęty we wnętrzu lub na tle arkadyjskiego pejzażu. Często opracowywanym tematem były też martwe natury.