Malarka polskich dworków. Urodziła się w Krakowie, była córką powstańca styczniowego, młodszą siostrą malarza Stanisława Janowskiego, który udzielał jej pierwszych lekcji malarstwa. Początkowo pracowała jako nauczycielka w wiejskiej szkole na Podkarpaciu. Dzięki wsparciu brata i stypendium, które otrzymała w 1896, wyjechała do Monachium, gdzie uczyła się w prywatnych pracowniach Antona Ažbego i Simona Hollósyego, a także u mistrza portretu Franza von Lenbacha. W 1900 poślubiła malarza Tadeusza Rychtera. Od 1904 pogłębiała swoje wykształcenie artystyczne w akademii florenckiej i w Rzymie. Po separacji z mężem (1906), powróciła do matki, do Nowego Sącza i otworzyła tam prywatną szkołę malarstwa, którą szybko zamknęła z powodu nieprzychylności otoczenia. Mieszkając w Starym Sączu (od 1917 w Krakowie), wielokrotnie wyjeżdżała w podróże po niemal całej Europie: trzy lata spędziła w fascynujących ją Włoszech, szkicując i malując tam liczne obrazy („Pejzaż włoski”), była także w Turcji. Należała do Związku Artystek Polskich we Lwowie. Oprócz pejzaży malowała sceny rodzajowe oraz portrety, ale do jej sztandarowych dzieł należą drobnych rozmiarów obrazy przedstawiające typowe polskie dwory z kolumnowymi gankami, ich intymne, stylowe wnętrza a także wiejskie chaty i kościółki. Były to nastrojowe, umiejętnie rozświetlone widoki zahaczające o życie codzienne, czasem wyidealizowane. Spora ich część trafiła jako reprodukcje na karty pocztowe. Jej dorobek artystyczny ocenia się na ok. 3 tysiące prac.