Polski malarz, realista, znany głównie z malarstwa pejzażowego. W latach 1852-1856 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Christiana Breslauera. Uzyskanie stypendium rządowego umożliwiło mu wyjazd do Monachium i dalsze studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1866-1868. Podczas licznych podróży po Bawarii, wędrówek po Alpach, Tyrolu i podczas wyjazdów do kraju malował pejzaże, które wystawiał, m.in. w Warszawie, Krakowie, we Lwowie oraz w Monachium, Wiedniu, Berlinie i w Londynie (w 1874 zdobył złoty, a w 1877 srebrny medal). Jego sukcesy skończyły się po powrocie do kraju w 1880 roku. W 1880 Malecki wrócił do kraju. Początkowo mieszkał w Warszawie, nadal jednak wiele podróżował, m.in. w 1883 roku podjął dłuższą wyprawę na Wołyń, w 1886 roku przebywał w Krakowie, a następnie do kwietnia 1887 roku w Monachium. Brak uznania wśród warszawskiej krytyki i publiczności oraz trudności w uzyskaniu stanowiska dekoratora teatralnego skłoniły Maleckiego do opuszczenia stolicy. W 1887 objął posadę nauczyciela rysunku i kaligrafii w prywatnej szkole realnej w Kole, w 1890 roku wrócił do Warszawy. Przez krótki okres kontynuował w stolicy pracę pedagogiczną, jednak jego sytuacja materialna wciąż ulegała pogorszeniu. W końcu pod koniec lat 90. XIX wieku znalazł schronienie w Szydłowcu, gdzie dostał darmowy lokal na mieszkanie i pracownię od tamtejszego burmistrza. Ciężko chory i zapomniany zmarł w biedzie. Pozostawił kilkaset obrazów i rysunków rozprzedanych na licytacji w 1901 roku. ;