Syn malarza Władysława Szernera. Mieszkając u ojca w Monachium, podjął w 1888 roku studia w akademii sztuk pięknych pod kierunkiem J. Hertericha, G. Hackla i W. Dieza. Jednocześnie studiował agronomię na politechnice monachijskiej. Swoje prace wystawiał w krakowskim i lwowskim TPSP i w warszawskiej Zachęcie. Najbardziej typowe dla jego twórczości są kompozycje rodzajowe z motywem koni, często sceny z życia Hucułów. Malował także, podobnie jak ojciec, sceny historyczne, głównie epizody z dziejów Polski z udziałem lisowczyków i lekkiej jazdy XVII w.