Franciszek Jaźwiecki mając czternaście lat wstąpił do Legionów Polskich, służył w wojsku do 1921 roku, gdy został zwolniony jako inwalida wojenny. Studia odbył w Krakowie, w latach 1924-1927 w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunków, a w latach 1929-1933 w ASP u Fryderyka Pautscha i Teodora Axentowicza. Należał do inicjatorów Towarzystwa Uczniów ASP "Żywi", działającego na początku 1932 roku. W listopadzie 1932 roku znalazł się w grupie młodzieży zawieszonej w prawach studenckich pod zarzutem tworzenia dzieł o charakterze antypaństwowym. Przez krótki czas związany był z Grupą Krakowską. Należał do ZZPAP. W 1933 roku wszedł do Zarządu Sekcji Plastyków Związku Legionistów w Krakowie. W 1940 roku został aresztowany; był więziony w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu, Buchenwaldzie, Gross-Rosen, Sachsenhausen, Oranienburgu i Halberstadt. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Najwcześniejszymi pracami Jaźwieckiego są rysunki z czasu I wojny światowej - maleńkie scenki z przedstawieniami taborów, zniszczonych lasków, żołnierskich mogił, pozycji frontowych, drucianych zasieków, wykonane cienką "ascetyczną" kreską, a także portrety. Malował pejzaże z różnych okolic Polski i widoki architektoniczne. Taką też tematykę podejmował w litografii, m.in. Widoki Biecza z 1932 roku. Podczas pobytu w obozach koncentracyjnych narysował wiele portretów współwięźniów.