Malarz i rysownik, ur. 15 grudnia 1884 w Mogilnie na Mińszczyźnie, zm. 15 stycznia 1926 w Paryżu. Był jednym z czołowych przedstawicieli Ecole de Paris. Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej z Mohylna na Mińszczyźnie. Rozpoczął studia w 1902 roku w Paryżu w tamtejszej Ecole des Beaux-Arts u Jean-Louisa Gerome'a i Academie Colarossi u Paula Alberta Besnarda. Naukę uzupełnił w Monachium u Antona Azbego. W 1903 podróżował do Włoch, co wywarło silny wpływ na jego artystyczną wrażliwość, szczególnie malarstwo włoskiego quatroccenta widziane w muzeach Rzymu i Florencji. Na stale przeniósł się do Paryża w 1904 roku, gdzie wystawiał na paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych czy Towarzystwa Narodowego Sztuk Pięknych. Wiele też wystawiał w galeriach Paryża, Nowego Jorku, Kolonii czy Londynu. W latach 1906 - 1908 często podróżował do Bretanii będąc pod silnym ; wpływem symbolistów i nabistów z kręgu Maurice’a Denis. Należał do grona Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu, gdzie zaprzyjaźnił się między innymi z Romanem Kramsztykiem, Melą Mutter i Leopoldem Gottliebem. W 1912 został profesorem w paryskiej Academie de la Palette. Część I wojny światowej spędził w Nicei i Vence, by w 1916 udać się do kraju i zamieszkać w Częstochowie. Stamtąd nawiązał kontakty z grupą przyszłych Formistów. Potem mieszkał w Warszawie, gdzie współzakładał stowarzyszenie artystów Rytm w 1921. Następnie wyjechał do Niemiec, Berlina, Bonn i Kolonii. Stworzył własny synkretyczny styl, na który oddziałały włoskie quatroccento, symbolizm Puvis de Chavaness,a, styl Cezanne'a, Picassa, Maurice'a Denisa oraz szkoły w Pont-Aven. Był przeciwnikiem awangardy, ale w jego malarstwie odnaleźć można wpływy, przetworzone przez własną osobowość twórczą. Najważniejszą cechą jego sztuki było tworzenie z wyobraźni, sięganie do motywów sztuki dawnej i ich dekoracyjne przekształcanie. Za najdoskonalszą uważał sztukę wczesnego włoskiego renesansu. Malował nastrojowe, idylliczne pejzaże z samotnymi melancholijnymi postaciami lub parami kochanków oraz idealizowane portrety odzwierciedlające jego fascynacje malarstwem Botticellego i Leonarda. Jego postacie i arkadyjski pejzaż przesiąknięte są rzewnym smutkiem. Są to głównie rybacy, pasterze, kobiety z dziećmi, także komedianci, tancerze, kuglarze, włóczędzy, pokazani czasem w pustym wnętrzu, czasem jako mieszkańcy Arkadii. Bibliografia: Wielka encyklopedia malarstwa polskiego, Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków 2011.