Był polskim malarzem i pedagogiem. Urodził się w rodzinie Władysława i Heleny z Drudy'ch. W latach 1918-1920 studiował malarstwo w Kunstgewerbeschule w Lucernie u J. van Moosa, a następnie kontynuował naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie studiował w latach 1923-1930 pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego. Dyplom uzyskał w 1936 roku. Po ukończeniu studiów pozostał na uczelni, gdzie pracował jako asystent. Współinicjował powstanie tzw. szkoły warszawskiej, grupy malarzy, których prace nawiązywały do późnego impresjonizmu francuskiego, charakteryzując się jasnymi barwami i tematyką współczesną przedstawioną z humorem. Swoje obrazy wystawiał zarówno w kraju, jak i za granicą, gdzie były one kupowane do kolekcji muzealnych. W 1946 roku został wykładowcą na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1950 roku otrzymał tytuł profesora. Malował głównie martwe natury, pejzaże z okolic Kazimierza Dolnego, Szczawnicy oraz warszawskie krajobrazy miejskie, które przedstawiał w barwnych, rozedrganych konturach, bliskich impresjonizmowi. Eugeniusz Arct mieszkał w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.