Malarz, rysownik, ilustrator urodzony w Warszawie. Rozpoczął naukę rysunku i malarstwa u Wojciecha Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej, a w wieku czternastu lat w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Floriana Cynka, był jednym z ulubionych uczniów Jana Matejki. Następnie uczył się jeszcze w Monachium u Józefa Brandta (1885) i w Paryżu u A. E. Carolusa-Duran (1886). Stale mieszkał w Warszawie, ale wiele podróżował. Był w Rzymie, a przede wszystkim jeździł na Wschód, w którym "rozmiłował się do fanatyzmu". Podróżował do Algieru, Tunisu, Maroka, Albanii, Dalmacji, Egiptu, Iranu i Iraku, jeździł na Krym i do Konstantynopola, wszędzie znajdując tematy do swych obrazów i z pasją kolekcjonera skupując wschodnie tkaniny i broń. Malował portrety, pejzaże i popularne wówczas "sceny rokokowe", ale przede wszystkim obrazy historyczne i batalistyczne z dziejów XVII-wiecznych wojen polskich. Wiele wystawiał, tak w kraju jak i za granicą. Pracował nad Pocztem królów polskich, ilustrował czasopisma i książki. Śmierć Wacława Pawliszaka była tragicznym finałem sporu z Xawerym Dunikowskim. Jurorzy wystawy w Zachęcie, powiesili jedyny przyjęty obraz Pawliszaka, obok pracy skonfliktowanego z nim artysty. Malarz wysłał obraźliwe listy do jurorów, m.in. do Dunikowskiego, który w odpowiedzi nazwał go niepoczytalnym. Wściekły Pawliszak chciał spoliczkować rzeźbiarza, który wyjął pistolet i zastrzelił go. Sąd uznał, że czyn był popełniony w celu samoobrony, w afekcie i zwolnił Xawerego Dunikowskiego od odpowiedzialności. W polskich zbiorach muzealnych obrazów artysty jest niewiele, większa ich liczba znajduje się w kolekcjach prywatnych.