polski malarz, rzeźbiarz i poeta urodzony w Puławach. Studiował w Warszawie u Wandalina Strzałeckiego w pracowni sztuki stosowanej, a następnie u Wojciecha Gersona. Zadebiutował w 1888 roku wystawiając portrety rysunkowe w księgarni Michała Arcta w Lublinie. Malował głównie obrazy o tematyce religijnej, patriotycznej, a także pejzaże i portrety. Chętnie tworzył rozbudowane kompozycje alegoryczne i symboliczne. Był autorem licznych polichromii i malowideł dla kościołów w Lublinie i okolicach oraz dla budynków użyteczności publicznej. Jest również twórcą kilka pomników nagrobkowych na cmentarzu w Lublinie. Poza malarstwem zajmował się także pisaniem - jest autorem zbioru wierszy Lublin w pieśni, w który wplecione zostały podania, legendy oraz opisy zwyczajów i obrzędów, a całość zaopatrzona została w autorskie ilustracje. Od 1915 roku Barwicki współpracował z Teatrem Miniatur w Lublinie (wykonywał m.in. dekoracje do operetek), a w okresie dwudziestolecia międzywojennego uczestniczył również w pracach Wolnej Szkoły Malarstwa i Rzeźby Ludwiki Mehofferowej oraz Związku Lubelskich Plastyków „Krąg". Zmarł w 1933 w Lublinie.