Malarka i aktorka włoskiego pochodzenia urodzona w Belgii. Do piątego roku życia mieszkała w Parmie we Włoszech. W 1914 roku przybyła do Polski wraz z matką, artystką – harfistką, która została zaangażowana jako solistka do Opery i Filharmonii Warszawskiej. Ukończyła pensję u Władysławy Lange, a następnie Instytut Filmowy reżysera Wiktora Biegańskiego oraz trzyletnią Szkołę Baletową Janiny Mieczyńskiej. Były to przygotowania do wymarzonej kariery filmowej. W 1927 roku wzięła ślub, z aktorem, reżyserem, pionierem polskiego filmu – Wiktorem Biegańskim. Mąż wciągnął ją w sztukę filmową i obsadził w realizowanym przez siebie sensacyjnym dramacie „Kobieta, która grzechu pragnie", jednym z ostatnich naszych filmów niemych. Dwa lata później zagrała z kolei w jednym z pierwszych obrazów dźwiękowych. Była to „Kobieta, która się śmieje" w reżyserii Ryszarda Ordyńskiego. W 1930 roku rozpoczęła studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego. W 1935 roku małżeństwo przeniosło się do Krakowa, a Carlotta kontynuowała studia artystyczne w pracowni Wojciecha Weissa. Malarka tworzyła własny niepowtarzalny świat – rodzaj malarskiego teatru, bliskiego włoskiej „commedia dell'arte". W 1996 roku odznaczona orderem Commendatore dell'Ordine al Merito della Republica Italiana oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 1999 roku.